Dostała główną nagrodę na festiwalu im. Szaflarskiej w Lublinie i zagrała „Białą Bluzkę”. Widziałem to ponownie chyba po dwudziestu latach. Przedstawienie zyskało nowy wymiar równościowy dotyczący kobiet, który chyba nie był tak silnie widoczny wówczas. Jednak to, co jest najbardziej niezwykłe, to to, że Janda znosi granice pomiędzy rozrywką i sprawą społeczną a artyzmem, bo mistrzostwo jakie uzyskuje przekracza wszystkie ramy.
Mariusz Treliński wystawił „Halkę” Moniuszki. Już to samo w sobie jest rewolucyjnym zastawieniem i niejako samo z siebie przekształca „Halkę” w coś innego. Zdarzyło się coś więcej: halka była rekwizytem w każdym przedstawieniu Mariusza, jako stały archetyp kobiety, opuszczonej, wyrzuconej z orbity życia.
I teraz ta halka stała się Halką. Upodmiotowioną nie tylko przez imię głównej bohaterki, ale przede wszystkim przez nierealistyczne odczytanie jej postaci. Halka stała się więc kobietą, być może pierwszą kobietą w świecie Trelińskiego. Nie lalka, nie prostytutka i nie kokota, ale kobieta.
W ten sposób zostały w cień zepchnięte i Jolanta i Madame Butterfly i Izolda, a nawet większość bohaterów męskich z oper Trelińskiego. W kosmosie jego teatru nastąpiła transgresja i pewnie już wszystkie kolejne przedstawienia będą już inne. Być może scena poronienia jest owym krokiem w kosmos realizmu.
A poza tym, jak zwykle perfekcyjne, przedstawienie całego zespołu z Kudliczką i Wygodą na czele. Świetne też cztery główne postacie w tym debiutująca w tak znaczącej roli Maria Stasiak.
Skończyłem „Księgi…”. Czekam na serial na Netfliksie. To dzieło, jak mało które w polskiej literaturze, nadaje się na taką ekranizację. To literatura mi bardzo bliska. Bratersko-siostrzana.
Wiele tez historiozoficznych, medytacyjno-filozoficznych, estetycznych jest mi bardzo wspólnych. Jak choćby:
– definicja Oświecenia; im bardziej coś jest oświetlone tym więcej jest w mroku,
– powieść to ciągle dogadywanie pomiędzy tym co było, a tym co mogłoby być,
– kalejdoskopowy charakter myślenia jako forma najbardziej pojemna.
Jest to też książka, dzięki której spojrzałem na wszystko inaczej, a jest to miara wielkiego dzieła. Tak czułem gdy w 1981 roku przeczytałem „Ferdydurke” Gombrowicza, czy trochę później „Proces” Kafki , a jeszcze później „W poszukiwaniu utraconego czasu” Prousta. I właśnie figura „czułego obserwatora” wspomniana przez Tokarczuk w wykładzie noblowskim jest źródłem takiego przeżycia. Inna rzecz – jak trudnym do przyjęcia.
Polska literatura już dawno nie dostarczyła książki tak głęboko rewidującej całość naszej opowieści historycznej. „Księgi” to swoiście „anty-Krzyżacy”. Jest to opowieść o Pierwszej Rzeczpospolitej bez narracji uwikłanej w jakiś interes polityczny. Przypomina w tym francuską szkołę historyczną opisująca dzieje przez przypadki przedmiotów i figur drugorzędnych, jak choćby historia porcelany czy oberży. W ten sposób widzimy jak niezwykłe pobudzenie umysłowe na pograniczu polsko-tureckim na Podolu i Wołyniu spowodowane wymieszaniem ras, narodów, religii i kultur, a też języków i przypominające ruchy sofistów z czasów przed Platonem w starożytnej Grecji, ujawnia całe i pełne oblicze Rzeczpospolitej.
Historia Frankistów, czyli próby scalenia religii staro i nowo testamentowej w realiach tamtej Europy, być może ostatnia wielka próba zapobieżenia zagładzie, to tylko jeden z fenomenów tego tygla narodów i spraw. Kabała, talmudyzm, chasydzyzm, sekty prawosławne, inkwizycje kościelne, handel, wódka i seks.
Książka Tokarczuk, jak każda prawdziwa i żywa myśl, ucieka jednak od jednoznaczne formuły i określonego zbioru tez.
„Tu, gdzie jesteśmy, pojawia się to buczenie, ponury dźwięk, materii świat ciemnieje, ziemia gaśnie. Bez wątpienia świat zbudowany jest z ciemności. Teraz znajdujemy się po stronie ciemności”.
(str. 23)
Żeby unieśmiertelnić Sokratesa, Platon stworzył literaturę dialogu, który nie pozwala zastygnąć myśli. Olga Tokarczuk puściła w ruch kalejdoskop czułego obserwatora i w jego wirze pozostaniemy na zawsze.
Ten utwór Budki Suflera, jednocześnie tytuł ich pierwszej płyty został wybrany z okazji 95 lecia Polskiego Radia na 3 miejsce z najważniejszych polskich piosenek. Jako mieszkaniec Lublina, wieloletni fan Budki Suflera, szczerze gratuluję, tym bardziej, że nie było dla mnie oczywiste, że to właśnie ten utwór będzie notowany najwyżej ze wszystkich — chociaż osobiście go bardzo lubię.
Niezbadane są wyroki plebiscytów.
https://www.youtube.com/watch?v=EHNDyXLGatw
Jaki był mój 2019?
1. Po pierwsze rok życia mojej książki o Leśmianie; „Nic Nic”. Książka zebrała liczne nagrody, wyróżnienia i nominacje między innymi na Targach Książki w Krakowie. Krzysztof Karczewski wystawił na jej podstawie sztukę ” Nic” w Teatrze Starym w Krakowie. Był to mój debiut teatralny. Otrzymałem też wiele osobistych i prywatnych listów, które sobie bardzo cenię, z opiniami o tej książce.
2. W biznesie uruchomiłem projekt rewolucji na rynku mocnych alkoholi pod firmą Teczyńska Okovita i zebrałem na to pieniądze publiczne, zyskując ponad 1300 partnerów.
3. Pokonałem dość poważną chorobę. Latem tego roku — powikłania po kleszczach suwalskich!
4. Było też wiele stron, napięć, problemów przeróżnych i w sumie to był bardzo pracowity, pełen niespodzianek oraz trudów rok.
Dzisiaj w Dzień Dobry TVN Monika, Zosia, Franek i ja opowiedzieliśmy trochę o Capricorn, gotowaniu i domu w Lublinie!
Relacja ze spotkania znajduje się tutaj.
Aby zapewnić najwyższą jakość usług strona wykorzystuje pliki cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Polityka Prywatności
Polityka plików „cookies”: korzystając ze strony Janusza Palikota akceptujesz zasady zawarte w niniejszej polityce prywatności: Po co nam cookie? Cookies używamy w celu optymalizowania korzystania ze stron www oraz również w celu gromadzenia danych statystycznych/analitycznych, do identyfikowania sposób korzystania użytkowników ze stron internetowych. Dane te dają możliwość ulepszania funkcjonalności, struktury i zawartości stron www, oczywiście z wyłączeniem personalnej identyfikacji użytkownika. Dane osobowe gromadzone przy użyciu plików cookies są zbierane wyłącznie w celu wykonywania określonych akcji na rzecz użytkownika. Dane zawierające informacje osobowe są zaszyfrowane, w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osobom nieuprawnionym. Akceptowanie plików cookies nie jest obowiązkowe! Możesz samodzielnie zmienić warunki przechowywania lub uzyskiwania dostępu do cookies za pomocą ustawień oprogramowania zainstalowanego w Twoim urządzeniu. Janusz Palikot nie odpowiada za zawartość plików cookies wysyłanych przez inne strony internetowe, do których linki umieszczone są na naszych stronach Zaufani Partnerzy Korzystając ze strony możesz otrzymywać pliki cookies pochodzące od Zaufanych Partnerów. Mogą oni korzystać z plików cookie do celów reklamowych, analitycznych i statystycznych. Strona wykorzystuje oprogramowanie analityczne od Zaufanych Partnerów (Google Analitics, Facebook), zamieszczając w urządzeniu końcowym Użytkownika kody umożliwiające zbieranie danych o nim. Janusz Palikot