Jednym z największych mitów europejskich, leżących u podstaw całej europejskiej religijności jest poszanowanie dla zmarłych. Dla spokoju pogrzebanych. „Odyseja”, „Iliada”, Stary i Nowy Testament, Szekspir, Dante i wiele innych to wszystko przykłady fundamentalnych dzieł i osób, zawierające szacunek dla zmarłych.
Po śmierci niepokojeni mają być tylko ci, którzy byli niegodziwi. Używanie zmarłych do walki politycznej, do zemsty kończy się zawsze nowymi trupami, które mają zadośćuczynić za przerwany spokój. Podejmując tę haniebną decyzję ściąga się na siebie nieszczęście.
Tak przynajmniej było w naszych mitach. Chyba, że one już umarły.