Szekspir
„Zawsze czuję się szczęśliwy, wiesz dlaczego? Ponieważ nie oczekuję niczego od nikogo, oczekiwania zawsze boli. Życie jest krótkie, więc kochaj swoje życie, bądź szczęśliwy i uśmiechaj się. ” – William Szekspir
Szekspir zawsze prawdziwy. Ktoś dopisał dzisiaj te słowa, duchem z Szekspira 👇🏻
czytaj dalej…Pozostałe wpisy:
Ostatni koncert lata – cykady dzierwańskie ’22
Wczoraj, przy rozgwieżdżonym niebie, odbył się ostatni w tym roku koncert cykad dzierwańskich. Przyszło jesienne przesilenie pogody i po dwóch tygodniach fenomenalnych koncertów wczoraj odbył się ostatni. Upały opadły pod ciężarem samych siebie. Z przegrzania. Powietrze ma jeszcze w sobie owe warstwy przejrzałych godzin, rezerwuary ciepła zachowane w kamieniach i deskach, ale już z horyzontu czuć pomruk chłodu przesyłany przez mgły. Jeszcze się zdarzą pojedyncze ciepłe dni i znów będzie je słychać, ale już nigdy tak jak w minionych dniach. Nie na wszystkie głosy i nie na wszystkie instrumenty.
czytaj dalej…
Kamienne kręgi Jaćwingów
W Suchodołach czy też Szwajcarii pod Suwałkami odkryto w latach pięćdziesiątych XX wieku cmentarzysko Jaćwingów sięgające początków naszej ery. Przez blisko tysiąc lat funkcjonały tu klany/plemiona Jaćwingów – owych, jak pisał o nich Miłosz, Indian Północy.
W kurhanach, a jest ich ponad 180, znaleziono też przedmioty codziennego użytku, biżuterię, a nawet kości koni, obdarzanych tam wielkim kultem. Jaćwingowie byli bowiem przede wszystkim jeźdźcami konnymi i władali nimi jak żadne inne z okolicznych plemion. Ani Kurowie, ani Sasinowie, Bałtowie, Żmudzini, Galindowie, Warmiacy, Litwini czy Rusini nie byli tak dobrymi jeźdźcami!
czytaj dalej…Schwärmerei/Empuzjon
Nazwa dziewiętnastowiecznej nalewki „Schwärmerei” z Kotliny Kłodzkiej pojawia się w nowej książce Olgi Tokarczuk „Empuzjon” dziesiątki razy. W jakimś sensie to ona jest bohaterem/bohaterką tej opowieści, a na pewno jej podmiotem sprawczym. Schwärmerei należy do owych cudownych „kamieni filozoficznych” wśród nalewek; Goldwasser, Fernet, Opium, Absynt, Nalewka Mnicha, Nalewka Długowieczności, Eliksir życia. Wszystkie one miały mieć magiczną moc i wreszcie uczynić życie nieskończonym – optymizm Oświecenia, który podzielał w tym zakresie jeszcze dziewiętnasty wiek.
czytaj dalej…
Ukraina – kocham czy nienawidzę?
Polacy zachowali się wspaniale po rozpoczęciu przez Rosję brutalnej wojny na Ukrainie. Skala empatii, pomocy, zaangażowania oraz sprawność społeczna i organizacyjna spowodowały falę entuzjazmu wobec nas na całym świecie (może poza Rosją). Nawet antyzachodni i antyeuropejski rząd nie był w stanie zatrzymać ogromnej zmiany wizerunku naszego kraju na Zachodzie. W zasadzie od rewolucji Solidarności i osoby Wałęsy niczego podobnego wobec Polski nie było – takiego zauroczenia.
czytaj dalej…
Bałtyckie dusze, czyli ile jest Rosjan w Rosjanach?
Królewiec, Wilno, Ryga, Tallinn, Lipawa, Kłajpeda, Tartu. Miasta.
Hanna Arendt, Jaan Kross, Siergiej Eisenstein, Mark Rothko, Romain Gary, Gidon Kremer, Jacques Lipchitz, Arvo Pärt. Ludzie.
To tylko niektórzy bohaterowie i niektóre miasta. Aż trudno pojąć, że tylu wybitnych ludzi pochodzi z tych trzech krajów o łącznej liczbie 5/6 milionów mieszkańców. Szok.
czytaj dalej…
Peskesi
Wczoraj, ostatniego dnia pobytu w Grecji, w Heraklionie byliśmy w restauracji Peskesi (wybitna). Poza bardzo dobrym greckim jedzeniem, najwyższej próby, jest tam między innymi lista oliw do degustacji. Dziesięć pozycji i każda kompletnie inna. Szaleństwo opisów i nieprawdopodobna kultura degustacji. Opis jednej z nich (na wideo): truskawki, czerwony pieprz, skórka pomidora. I każda jest tak inna i strukturalna. Niezwykłe.
czytaj dalej…
Morze, basen, wanna
Już prawie nikt nie kąpie się w morzu. Ludzie wolą basen, a nawet wannę. Co się stało?
czytaj dalej…Zapiski z Gruzji. Dzień jedenasty. Jazda
Jeśli, wedle Leśmiana, śmierć to to samo co życie, tylko bez życia, to jazda samochodem w Gruzji jest tym „prośmiertelnym dreszczem jazdy”. Kierowcy są jeźdźcami śmierci. Auta są wrakami z cmentarza aut. A podróż z nimi jest podróżą „po” śmierci.
Do doliny Truso jedzie się skalną półką, która wprost wisi nad przepaścią, na dnie której jest rzeka. Mały błąd i nie żyjemy. Ale ponieważ już jesteśmy zmarli to dajemy radę. Kierowca pędzi niczym jeździec bez głowy. Tego bowiem nie da się oglądać. Tu każde spojrzenie to groza i koniec i lęk i nieświadomość i zatrata.
czytaj dalej…
Zapiski z Gruzji. Dzień dziesiąty. Biesiada
Coraz to mniej biesiadowania w Europie. Ludzie dbają o wagę, wygląd, zdrowie. Nawet we Włoszech, Hiszpanii, Grecji jest teraz jakiś rodzaj „dyscypliny”. Inna rzecz, że trzy lata pandemii, a teraz inflacja, kryzys i wojna też robią swoje. Jakże niezwykłe na tym tle były lata siedemdziesiąte, ale i osiemdziesiąte minionego wieku. Jak to się jadło, śpiewało i bawiło w czasach pewnej beztroski i niesamowitego boomu. Jeszcze lata dziewięćdziesiąte to były złote czasy. Nawet w Polsce.
czytaj dalej…
Zapiski z Gruzji. Dzień dziewiąty. Łaźnie bizantyjskie
W moim rodzinnym Biłgoraju jeszcze w latach trzydziestych dwudziestego wieku były łaźnie. To był w dziewiętnastym wieku powszechny obyczaj – iść do łaźni. Przynajmniej raz na tydzień. Było to też bardzo powszechne u Żydów.
czytaj dalej…