Pozostałe wpisy:

Królewiec, Wilno, Ryga, Tallinn, Lipawa, Kłajpeda, Tartu. Miasta.

Hanna Arendt, Jaan Kross, Siergiej Eisenstein, Mark Rothko, Romain Gary, Gidon Kremer, Jacques Lipchitz, Arvo Pärt. Ludzie.

To tylko niektórzy bohaterowie i niektóre miasta. Aż trudno pojąć, że tylu wybitnych ludzi pochodzi z tych trzech krajów o łącznej liczbie 5/6 milionów mieszkańców. Szok.

Wczoraj, ostatniego dnia pobytu w Grecji, w Heraklionie byliśmy w restauracji Peskesi (wybitna). Poza bardzo dobrym greckim jedzeniem, najwyższej próby, jest tam między innymi lista oliw do degustacji. Dziesięć pozycji i każda kompletnie inna. Szaleństwo opisów i nieprawdopodobna kultura degustacji. Opis jednej z nich (na wideo): truskawki, czerwony pieprz, skórka pomidora. I każda jest tak inna i strukturalna. Niezwykłe.

Już prawie nikt nie kąpie się w morzu. Ludzie wolą basen, a nawet wannę. Co się stało?

Coraz to mniej biesiadowania w Europie. Ludzie dbają o wagę, wygląd, zdrowie. Nawet we Włoszech, Hiszpanii, Grecji jest teraz jakiś rodzaj „dyscypliny”. Inna rzecz, że trzy lata pandemii, a teraz inflacja, kryzys i wojna też robią swoje. Jakże niezwykłe na tym tle były lata siedemdziesiąte, ale i osiemdziesiąte minionego wieku. Jak to się jadło, śpiewało i bawiło w czasach pewnej beztroski i niesamowitego boomu. Jeszcze lata dziewięćdziesiąte to były złote czasy. Nawet w Polsce. 

W moim rodzinnym Biłgoraju jeszcze w latach trzydziestych dwudziestego wieku były łaźnie. To był w dziewiętnastym wieku powszechny obyczaj – iść do łaźni. Przynajmniej raz na tydzień. Było to też bardzo powszechne u Żydów.

Dzisiejsze Batumi to miasto w dawnej Kolchidzie, znanej z wyprawy Argonautów po złote runo – wyprawy Jazona. Medeę, córkę króla Kolchidy, która zakochała się w Jazonie, uważa się za matkę Gruzji. Niebieskie oczy mieszkańców w tej części kraju mają być widomym znakiem najazdu Hellenów – pozostałości po tamtej epoce.

Spadający ze stu metrów wodospad tworzy silny wiatr, falę, bryzę, która bardzo utrudnia podejście pod samą wodę. Dochodząc do niego traci się dech i jakby trzeba się zmagać z nim – siłować. To jest doświadczenie bardzo terapeutyczne. Jak każde przyduszenie skutkuje euforią. Organizm chce żyć.